مردی را فرض کنید که در مقابل فرزندش بر سر مادرش(مادربزرگ فرزند) فریاد کشیده و به او بی احترامی می‌کند. این رفتار برای فرزند این پیام را دارد که خشونت با مادر بد نیست. اگرچه پدر با رفتار خود قصد انتقال این پیام را نداشته است و یا مردی را فرض کنید که به خانه برگشته ولی غذا حاضر نیست ولی صبر می‌کند و حتی در مثلاً پاک کردن سبزی کمک می‌کند این رفتار او این پیام را دارد که درست کردن غذا وظیفه مادر نیست و همه باید به مادر کمک کنند. به این رفتارها گزاره های تصویری می‌گوییم.

مربی در ارتباط با محیط خویش رفتارهایی انجام می‌دهد که مخاطب، تماشاچی آن بوده و عکس‌برداری می‌کند. رفتار پدر و مادر با یکدیگر، با پدربزرگ و مادربزرگ، با نامحرم، با همسایه، رسانه و … از گزاره های تصویری است. انتقال پیام توسط گزاره‌های تصویری وابسته به قصد ما نیست این ویژگی، تربیت را هم آسان می‌کند و هم خطرناک.

آسان از این رو که توجه به رفتارهای خویش از سوی والدین، انتقال‌دهنده بسیاری از پیام‌های تربیتی است. خطرناک به این علت که رفتارهای منفی هم به راحتی به فرزند منتقل می‌شود با این تفاوت که گزاره‌های تصویری منفی برای تأثیرگذاری نیازمند به تکرار و تداوم نیستند ولی گزاره‌های تصویری مثبت معمولا برای تأثیرگذاری نیازمند تکرار هستند. یعنی اینگونه نیست که پدر یک یا چند بار تشکر کند و فرزند هم یاد بگیرد. تشکر کردن، کمک کردن، احترام گذاشتن و … باید اخلاق ثابت و دائمی پدر و مادر باشد تا فرزند پیام‌های مثبت این گزاره‌ها را درک کند.

گزاره‌های تصویری پایه اصلی تربیت فرزند را بنا می‌کند.

منبع: منِ دیگر ما | جلد اول | انتشارات آئین فطرت | محسن عباسی ولدی